Μπεκ, Ανρί

(Henri Becque, Παρίσι 1837 – 1899). Γάλλος συγγραφέας, χαρακτηριστικός εκπρόσωπος του νατουραλιστικού θεάτρου. Οι πρώτες του προσπάθειες ήταν ένα λιμπρέτο για την όπερα Σαρδανάπαλος (1867), μια κωμωδία, Ο άσωτος γιος (1868) και τα δράματα Μισέλ Ποπέρ (1870) και Η απαγωγή (1871), τα οποία δεν σημείωσαν επιτυχία. Η ανάλυση της κοινωνίας κατά τη δεύτερη αυτοκρατορία και στις αρχές της τρίτης δημοκρατίας, που κάνει ο Μ., είναι ωμή, έχει ως κίνητρο μια τραχιά ηθικολογία και συγκεντρώνεται σε πορτραίτα προσώπων με λεπτομερειακή παρατήρηση, τα οποία αναπαριστά με λίγες συνθετικές γραμμές, σε δραματικά σχήματα ηθελημένα απλά. Η πιο πετυχημένη κωμωδία του είναι Η Παριζιάνα (1885), όπου οι έρωτες μιας Γαλλίδας κυρίας παρουσιάζονται στο φως μιας οργισμένης και ειρωνικής καταγγελίας για την κοινωνική υποκρισία. Η κωμωδία αυτή ξεσήκωσε για πολλά χρόνια θόρυβο, διαμαρτυρίες, πολεμική, και παρακίνησε να γραφούν συγγενικά ή παράλληλα έργα σε άλλες γλώσσες. Ένα μέρος της κριτικής προτιμά Τα κοράκια (1882), μπαλζακικό πίνακα του κόσμου των συμβολαιογράφων και των οικογενειακών συγκρούσεων γύρω από την κληρονομιά. Χαρακτηριστικά έργα είναι Οι φασουλήδες (κωμωδία ημιτελής), και το μονόπρακτο Η σαΐτα (1878). Το έργο του Μ. είχε επιτυχία κυρίως μετά τον θάνατό του, αν και στα τελευταία χρόνια της ζωής του η προστασία του Ζολά και οι σκηνοθεσίες των έργων του από τον Αντουάν στο Theatre Libre ανέστησαν το έργο του, που κινδύνευε να ξεχαστεί.